Een tandje langzamer reizen

De EU maakt geld vrij voor een Lelylijn. Ik was eerst voor beter spoor, ook van/naar Zeeland/Limburg en tussen Breda en Utrecht ter vervanging van de A27. Maar hoe meer ik me verdiep in tijd hoe meer ik onze behoefte aan mobiliteit in twijfel trek.

Sneller vervoer maakt de wereld kleiner. Waar mijn opa en oma voor het eerst een bezoek brachten aan de Alpen zette mijn vader voor het eerst voet buiten Europa. Zelf werd ik mee op reis genomen naar zes continenten. In 2016 stopte ik met vliegen. Ik zou wel willen maar iedere inperking van begeerte levert ook iets op. Een leefbare aarde voor het nageslacht bijvoorbeeld, of waardering van al het schone dichtbij.

Met Oud & Nieuw ging ik uit in Tivoli Vredenburg. Om 5 uur begaf ik me richting Utrecht Centraal om naar huis te gaan. Ik moest 35 minuten wachten op de trein naar Amsterdam. In Amsterdam aangekomen was de nachtdienstregeling net afgelopen en de dagdienstregeling nog niet begonnen. Weer 35 minuten wachten. Ik was moe, voelde een verkoudheid opkomen en baalde als een stekker. Tot ik mezelf betrapte op verwaand gedrag. Wat een luxe dat er een nachttrein is en dat ik voor zonsopkomst thuis ben!

Met een Lelylijn is een Groninger sneller op Schiphol zijn en een Amsterdammer sneller op Terschelling. Maar wat is daar precies de toegevoegde waarde van? Bewoners en investeerder in grote steden profiteren terwijl mensen in de tussengelegen dorpen worden overgeslagen. Hun regionale bus wordt wegbezuinigd. Kleine scholen en horeca gaan dicht. Jongeren trekken weg naar de stad en creëren weer behoefte aan meer vervoer. Voor je het weet tekenen we een nieuwe zesbaansweg of spoorlijn in. We hebben in Nederland al evenveel parkeerruimte als woonareaal. Wanneer is het genoeg?

Ik ben dus voorstander van krimp. Mijn opa kon net zo tevreden in het leven staan als ik. De hypermobiliteit heeft mij echt niet gelukkiger gemaakt. Hij kende de namen van lokale flora en fauna uit het hoofd. Ik zie vanuit de treincoupé slechts één wazige brei. Echt waarderen kun je het pas van dichtbij. Dat betekent dus trager bewegen, te voet of te fiets. Dan maar wat langer onderweg maar wel een gelijke economische spreiding van kansen. Iets langer wachten maar wel een gezond dierenrijk dat ons elke dag van schoon drinkwater, lucht en voedsel voorziet. Werk en familie om de hoek hebben, geworteld zijn in je geboortegrond, dat is van onschatbare waarde. Een band zo sterk dat geen spoorlijn er tegenop kan. Al snijden al die wegen in de praktijk wel die band met de regio door en laten diepe wonden achter in de vorm van drukte en landschapspijn.

'Goede bereikbaarheid' is een relatief begrip. Iets binnen handbereik hebben maakt het niet waardevoller. Maakt zelfs dat je de echte waarde ervan over het hoofd ziet en verder verwijderd raakt van zaken die we echt willen. 'Razende stilstand' in de woorden van Paul Virilio.

Ik wens iedereen een trager bestaan toe. En een grotere kleine wereld.

#tijd #mobiliteit #onthaasten #vertragen #momo